Als ik de term “old time music” gebruik in een poging om de muziek van dir prettig gestoorde (taal)grensoverschrijdende gezelschap te omschrijven, dan doe ik dat omdat ik niet meteen een beter alternatief heb. Het uitermate plezante gezelschap grossiert in zowat alle genres die we vandaag associëren met de jaren ’20 van vorige eeuw: van ragtime over cabaret-jazz en -blues, jugbandmuziek. Hun debuutplaat van een drietal jaar geleden liet al horen welk potentieel de band had, maar focuste nogal nadrukkelijk op het Amerikaanse repertoire van toen. Deze nieuwe toont aan welke reuzenstappen de band gezet heeft sindsdien.

Vandaag bestaat de bende uit acht muzikanten, die stuk voor stuk meesters zijn op hun (vaak bijzondere) instrumenten: ze bedienen zich van gitaar, banjo , trompet, trombone en viool, maar voegen daar ook wasbord, zelfgemaakte bas, klarinet en accordeon aan toe. Het kan zijn dat ik er ergens eentje over het hoofd zie, maar u snapt vast waar ik de dames en heren wil situeren. Hun live-concerten, waarvan ik er een paar mocht meemaken, eindigen steevast in geweldige dansfeestjes, met dien verstande dat het onmiskenbare spelplezier nergens de subtiliteit van de arrangementen in de weg staat. Tel daarbij de vocalen op -de band telt enkele goeie zangers en minstens één fantastische zangeres- en een violiste, die zelfs de stoelen aan het dansen krijgt- en je krijgt een resultaat dat overal kan aanslaan.

Ik weet niet of u ooit gehoord heeft van het zijproject van Guy Forsyth, The Hot Nut Riveters. Indien niet, dan moet u daar maar eens naar op zoek gaan op het wereldwijde web. Als u die gasten bezig hoort, komt u in de buurt van wat deze band klaarspeelt. Ik mis alleen de zingende zaag, maar verder is dit een plaat van een erg internationale allure: ze bevat niet minder dan dertien songs, bijeen geschreven en bedacht door de band zelf, rond de thema’s die een beetje voor de hand liggen: eten drinken, gekke figuren en dito situaties. Dit zijn duidelijk gasten met, zoals we dat in onze moedertaal zo mooi uitdrukken “een hoek af”. Ze knopen de wonderlijkste beelden aan elkaar en vertellen dat middels heel vlotte melodieën en arrangementen, die ja als vanzelf laten dansen.

In het verleden had ik het gevoel dat je deze band het best live kon bezig zien, maar de voorbije weken leerden mij dat je met deze plaat een heel eind op weg kunt. Dit is plezant, zeer zeker, maar het is ook geweldig goed gespeeld en gezongen. De plaat en een paar vooruitgestuurde clips zijn vlotjes op Internet te vinden, zodat u zichzelf kan overtuigen. Dat deze bende met de regelmaat van een klok in en om Brussel te vinden is bij festiviteiten of benefietconcerten rond allerhande onbetwiste goede doelen, is een extra troef om er enige aandacht aan te besteden.U hoeft mij niet te geloven, maar neem het gerust van mij aan: als deze bende in de buurt is, wordt de opwarming van de aarde pas echt een probleem! nog dit: wie zijn plaatkan laten beginnen met een song die “Keep my Skillet good & greasy”, die kan weinig verkeerd doen, toch? Dringend te ontdekken, ook door Vlaanderen!

(Dani Heyvaert)